Maty natryskowe a mechaniczna stabilizacja powierzchni skarp.

Ochrona przed erozją

W budownictwie drogowym, najczęściej projektuje się mechaniczną ochrona przed erozją powierzchniową. Jako organiczne lub syntetyczne geomaty przeciwerozyjne, mocowane do powierzchni skarp i obsiewane trawą.  Rozwiązanie takie może być równoważnie zastąpione systemem natryskowym, gdzie w miejsce geotkaniny (kokosowej, jutowej, ect…) zostanie natryśnięta włóknina.

Powyższe oznacza, że zamiast włókien utkanych w  polipropylenową lub poliestrową geotkaninę, mechanicznym stabilizatorem powierzchni gleby są włókna rozproszone w zawiesinie hydrosiewu. Po wysianiu, włókna (polipropylenowe albo drzewne) razem z mulczem (służącym jako wypełniacz) tworzą przestrzenną matę przeciwerozyjną na powierzchni gruntu. Rozwiązanie to jest lepsze i bardziej chroni glebę przed erozją powierzchniową od geotkaniny + zwykłego siewu (lub nawet hydrosiewu). Dlaczego?

BENEFITY ZASTOSOWANIA NATRYSKOWEJ MATY PRZECIWEROZYJNEJ

• natrysk włókien jest skuteczny zaraz po zastosowaniu, gdyż natychmiast spaja sie z glebą;
• gwarantuje nadzwyczajną kontrolę erozji deszczowej gleby;
• zapewnia szybki wzrost darni – trawa rośnie szybciej niż na glebie i  na zwijanych pokryciach antyerozyjnych bez znaczenia jest wszywanie nasion w geotkaninę);
• instalacja zabezpieczenia przeciwerozyjnego jest szybsza i tańsza w porównaniu do rolowanych geotekstyliów;
• ochrona przed erozją jest natychmiastowa od momentu wyschnięcia maty na skarpie;
• kosztuje znacznie mniej niż standardowe geosyntetyki przeciwerozyjnych;

WYMAGANIA DLA KLEJU (ZAGĘSTNIKA) STOSOWANEGO DO HYDROSIEWU NATRYSKOWYMI MATAMI PRZECIWEROZYJNYMI

                Zastosowanie natryskowej maty przeciwerozyjnej, wiąże się z potrzebą użycia wodoodpornego zagęstnika, który elektrochemicznie zwiąże matę z powierzchnią. Mata uzyskuje swoją pełną efektywność przeciwerozyjną po całkowitym wyschnięciu i związaniu.

W kontroli erozji, nie wolno stosować kleju do hydrosiewu opartego na substancjach roślinnych (polisacharydach) jak np. gumie guar, biopolimerach albo organicznych związkach chemicznych, np. metylocelulozie. Faktem jest, że są to substancje o stosunkowo wysokiej lepkości. Po rozpuszczeniu i wymieszaniu w zbiorniku hydrosiewnika, dają kleistą zawiesinę i wiążą wysiany mulcz z wierzchnią warstwą gleby, lecz wiązania chemiczne tej zawiesiny są nietrwałe. Przy kolejnym deszczu (działaniu wody), przechodzą z powrotem w postać płynną. W efekcie nie chronią przed erozją, ponieważ po namoknięciu spływają razem z wodą.

Do zapobiegania erozji deszczowej należy stosować polimerowy klej do hydrosiewu Green PAM. To stabilizator  gruntu typu B + A: mieszanka oparta na anionowym polimerze stworzonym przez polimeryzację monomerów akrylamidowych. Środek o bardzo dużej sile elektrochemicznego wiązania cząstek.

Wewnątrz struktury chemicznej kleju do hydrosiewu powstaje trójwymiarowa sieć nadcząsteczkowa, a  chemiczne sieciowanie zachodzi w koloidalnym układzie z glebą, gdzie łączą się z sobą nie tylko cząsteczki polimerów, lecz także cząstki gleby (micele).  W efekcie spławialne frakcje gleby łączą się w agregaty (większe cząstki) i sklejają się razem z mulczem, a jednocześnie przyklejają się do powierzchni gleby. Sieciowanie jest znacznie silniejsze i trwalsze niż wiązania wodorowe w zawiesinach z organicznymi / roślinnymi klejami do hydrosiewu. Taki stabilny układ zapobiega ponownemu rozpuszczeniu się w wodzie – jednocześnie chroniąc glebę przed erozją powierzchniową.